rozdział trzynasty ; Ty po prostu wciąż Go kochasz.

Upijasz łyk chłodnej już kawy, przegryzając spokojnie ostatni kęs szarlotki. Przez dłuższą chwilę żadna z Was nie wydusiła z siebie ani słowa. Ty nie potrafiłaś wyznać co wydarzyło się kilka godzin wcześniej, a przyjaciółka nie chciała zadawać zbędnych pytań, wiedząc, że jak będziesz gotowa, to sama wyznasz Jej wszystko. Uśmiechasz się blado, powracając spojrzeniem na drobną sylwetkę szatynki, która bawi się mosiądzowym widelczykiem. Zabierasz go z Jej dłoni, czym skupiasz na sobie całą Jej uwagę. Odrzucasz część zastawy w bok,  uśmiechając się w kierunku Sophie, która mierzyła Cię morderczym spojrzeniem.

-Spacer?

Pytasz cicho, zarzucając na swoje ramiona materiał płaszcze, podnosząc się równocześnie z miejsca. Przyjaciółka zgadza się z Tobą kiwnięciem głowy, a Ty układasz pojedynczy banknot na stole, przywołując dłonią do siebie kogoś z obsługi.

Po chwili wspólnie opuszczacie kawiarnię, kierując się w stronę pobliskiego parku. Twój oddech zdaje się być coraz płytszy, a myśli uciekają w tylko jednym kierunku. Johann! Jego twarz, głos , dotyk wracają do Ciebie, powodując piekący ból serca, który nie pozwala Ci nawet w spokoju złapać oddechu.

W spokoju przemierzacie jedną z alejek, ale każda z Was jest pochłonięta we własnych myślach. Nie dociekasz co chodzi po głowie dziewczyny, sama starając się ulokować roztrzepane myśli. Wzdychasz ciężko, sznurując wargi, gdy w kącikach oczu odczuwasz nieprzyjemne pieczenie.  

-Przespałam się z Nim.

Rzucasz na jednym wdechu, czując jak po policzku spływa słona łza. Sophie reaguje bardzo szybko, zatrzymując Cię i przytulając do siebie z całej siły. Wie, jak bardzo kosztował Cię powrót do przeszłości, a tym bardziej stawienie czoła dawnym uczuciom, które wbrew twoim zapewnieniom nie znikły. Nie ulotniły się tak, jak wspomnienia, które co noc Cię nawiedzały.

-Nie wiem co mną kierowało. To stało się tak szybko. Chciałam znów poczuć się kochana. Tyle. A może aż tyle.

            Mówisz słabym głosem, pociągając delikatnie nosem. Ocierasz swoje policzki dłonią, a ciche łkanie wyrywa się z twojego gardła.

            -Nikt nie wie, że wróciłaś?

            Pyta nagle, na co spoglądasz na Nią z zaskoczeniem. Kręcisz przecząco głową, marszcząc delikatnie brwi.

            -To dobrze. Pojedziemy teraz do mnie. Moich rodziców nie ma, pojechali na urodziny mojej ciotki, więc zostaniesz u mnie i będziemy mogły w spokoju porozmawiać o wszystkim.

            Mówi, a Ty wtulasz się w Jej ramię, cicho dziękując za wszystko.

~*~

            Po rozgrzanej skórze twojego ciała sunę bezwładnie strużki ciepłej wody, które nadają jej całkowitego odprężenia. Uśmiechasz się przez łzy, przeczesując dłonią włosy, które opadają na twoje ramiona. Opierasz się plecami o drzwiczki  kabiny, zamykając powieki. Z twojego gardła wydobywa się szloch, który brutalnie przerywa panującą w pomieszczeniu ciszę. Na swoim ciele znów odczuwasz silne dłonie chłopaka. Ciepłe wargi, które muskały każdą część twojego ciała. Oddech , który drażnił twoją skórę. Zaciskasz dłonie w szczelną pięść, uderzając nią o brodzik.

            Po jakimś czasie jesteś gotowa i opuszczasz łazienkę, kierując się w stronę kuchni, w której spotykasz zmartwioną Sophie. Dziewczyna gdy tylko Cię dostrzega , podnosi się z miejsca jak oparzona, stając z Tobą twarzą w twarz. Uśmiechasz się blado, przytulając do Jej drobnego ciała.

-Dziękuję.

Bełkoczesz , a Ona jeszcze mocniej obejmuje Cię ramieniem, gładząc czule po plecach. Przymykasz oczy, a spod nich, wypływają słone łzy.

-Od czego ma się przyjaciół.

Szepcze, odgarniając z twojej twarzy, niesforne kosmyki włosów. Uśmiechasz się, spoglądając zamglonym spojrzeniem na kuchenny blat.

-Kakao?

            Pytasz zachrypniętym głosem, a przyjaciółka kiwnięciem głowy przyznaje Ci rację.

            -Sądziłam, że przy tym, rozmowa będzie ciut lepsza.

            Kiwasz głową, dziękując Jej jeszcze raz. Zabierasz jeden z parujących kubków, kierując się za przyjaciółką w kierunku Jej sypialni. Zajmujesz miejsce na Jej łóżku, otulając chłodnymi dłońmi, wrzący kubek, upijając łyk słodkawej cieczy.

            Wzdychasz ciężko.

            -Sądziłam, że ten wyjazd da Mi ukojenia. Spokój, którego tak mocno potrzebowałam, a co dostałam? Kolejne łzy, ból i uczucie pustki.

Wyznajesz z trudem, ukrywając się zza niewielką mgiełką. Przymykasz powieki, zachłannie starając się doprowadzić powietrze do swoich płuc.

-A po prostu się z Nim przespałam rozumiesz? Wskoczyłam Mu do łóżka jak , jakaś małolata. Jestem żałosna.

Wyznajesz, krzywiąc się. Dziewczyna kręci głową, otulając Cię ramieniem.

-Nie jesteś. Ty…Ty po prostu wciąż Go kochasz.

            Oblizujesz nerwowo wargi, przytakując głową.

            -Chy-chyba tak. Sama nie wiem co czuję. To skomplikowane.

            Rzucasz na jednym wdechu, opierając swoją głowę o ramię przyjaciółki.

~*~

Jakiś czas później

            Nerwowo poruszasz się po terenie, który roztacza się wokół skoczni w szwedzkim Falun. Uśmiechasz się do bladych promieni słońca, które muskały twoje blade policzki.

            -Ingrid!

Odwracasz się do pięcie, uśmiechając szeroko do blondyna, z którym witasz się buziakiem w policzek.

-Cześć Michi. Stefan niczego nie podejrzewa?

Pytasz z uśmiechem, a chłopak kręci przecząco głową.

-Wciąż chodzi wściekły po pokoju myśląc, że każdy zapomniał o Jego urodzinach.

Rzuca ze śmiechem, na co i Tobie udziela się dobry humor. Kręcisz głową z rozbawieniem, ukrywając swoje wargi w delikatnym materiale szalika.

-Cały Kraft.

Mówisz , kręcąc delikatnie głową z uśmiechem. Wciąż nie potrafisz uwierzyć, że Ty i Stefan jesteście przyjaciółmi. Od dnia Waszego poznania nigdy nie dawałbyś tej znajomości większych szans, ale proszę, życie widocznie jeszcze nie raz będzie potrafiło Cię zaskoczyć.

-To powiedz Mi ,Hayboeck. Co takiego wymyśliliście dla biednego Stefana?

Pytasz , upijając łyk gorącej czekolady, spoglądając na chłopaka znad papierowego kubka.

-Imprezę niespodziankę. Wszyscy skoczkowie, partnerki i Ty. Ciebie to On się na pewno nie spodziewa!

Dodaje z rozbawieniem, otulając Cię ramieniem. Przytakujesz delikatnie głową, nie wsłuchując się w sens słów wypowiadanych w późniejszym czasie przez Austriaka.

~*~

Otulasz dłonią miękki materiał swojej sukienki, nerwowo go naciągając. Krzywisz się, wpatrując w swoje odbicie  malujące się na gładkiej tafli lustra.

-Zostaw to! Wyglądasz idealnie.

Krzyczy Sophie, stając tuż za twoimi plecami. Uśmiechasz się do Niej, zabierając ze stołu prezent.

-Idziemy?

Szatynka przytakuje głową i wspólnie opuszczacie swój, hotelowy pokój.

Po kilku minutowej drodze jesteście na miejscu. Po cichu dołączacie do reszty gości, gdy światła nagle gasną.

-In, gdzie Ty do cholery jesteś?

Uśmiechasz się, łapiąc przyjaciółkę za ramię.

-Tutaj.

Mówisz cicho, a wtedy w pomieszczeniu można usłyszeć zniecierpliwiony głos solenizanta i uspakajającego Go Michaela. Uśmiechasz się, czekając aż będziesz mogła uczci ze swoim przyjacielem, Jego dwudzieste urodziny.

-WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO!

Krzyczą wszyscy zebrani, na co wprowadzają Stefana w jeszcze większe zmieszanie i zaskoczenie.

-A Ja , już myślałem, że zapomnieliśmy!

Rzuca z urazą, przybijając piątki z każdym z Nich.

-O Tobie? Nigdy!

Mówi blondyn , gestem dłoni przywołując Cię do Nich. Uśmiechasz się , kierując w stronę skoczków.

-Mamy nawet dla Ciebie wyjątkowy prezent.

Mówi Gregor, a brunet na Jego słowa odwraca się w twoim kierunku.

-Nie wierzę. Ciebie też w to wkręcili?

Pyta, przytulając Cię do siebie. Przymykasz delikatnie powieki, przytakując głową.

-Ale wiesz…wystarczyło by Mi tylko: Miło Cię widzieć lub coś w tym stylu.

            Mówisz z urazą, a On całuje Cię w policzek. Uśmiechasz się, szepcząc na Jego ucho: Jeszcze raz , wszystkiego najlepszego! Chłopak dziękuje Ci, a Ty na moment zastygasz w miejscu, tępo wpatrując się w jeden punkt ulokowany przed sobą. Łzy momentalnie pojawiają się w kącikach twoich oczy, a serce przyspiesza niebezpiecznie swoją pracę.

            -To niemożliwe.

Wychrypujesz, z trudem przełykając ślinę.

Od autorki:

Ten rozdział jest bezsensu, ale jakoś nie potrafiłam go inaczej napisać. Następny będzie lepszy. Ok, dość słów. Do następnego, a Ja lecę nadrabiać zaległości u Was.

Buziaki ;*
*Niektóre informacje o bohaterach zmienione na potrzebę opowiadania :)

Zapraszam też tutaj :) : chłód serca