rozdział jedenasty ; byłam bezsilna, a przede wszystkim za młoda.

-Ciebie również miło widzieć.

Wychrypujesz z trudem, powracając spojrzeniem na nagrobek. Z trudem przełykasz ślinę, starając się uspokoić drżące ciało. Ukrywasz swoje dłonie w kieszeniach płaszcza, spoglądając przez swoje ramię. Johann wciąż trwa w tym jednym miejscu, wpatrując się w Ciebie otępiale. Kiedyś rzuciłabyś się Mu na szyję, chcąc powiedzieć jak mocno przez ten czas za Nim tęskniłaś. Jak mocno było Ci brak Jego obecności. Ale dzisiaj? Dzisiaj nie możesz pozwolić sobie na żaden , fałszywy ruch. Na gest, który może być odebrany w sprzeczny sposób, a czy boleśniej, odrzucone. Wzdychasz ciężko, zagryzając dolną wargę.

-Co Ty tutaj robisz?

Pyta przez zaciśnięte wargi, bacznie Ci się przyglądając. Kręcisz głową, starając odnaleźć w sobie siłę i słowa. Widzisz nienawiść w Jego oczach. Przepalającą na wskroś Jego tęczówek złość. Spuszczasz delikatnie głowę, tępo wpatrując się w czubek swoich butów.

-Nie słyszałaś pytania?

Łapie Cię za ramię, na co cicho syczysz z bólu. Starasz się wyrwać z Jego uścisku, ale on zdaje się coraz mocniej się nasilać. Zaszklonym wzrokiem spoglądasz na Niego, na co nagle się do Ciebie oddala. Spogląda z niedowierzaniem na swoje rozłożone ręce , a w późniejszym czasie na Ciebie.

-Prze-przepraszam. Nie wiem co się ze Mną dzieje.

Bełkocze, układając niewielki bukiecik w plastikowym wazonie. Sznurujesz wargi, czując słonawy posmak na ich zaschniętej powierzchni. Lewą ręką ocierasz pulsujące z bólu ramię. Niepewnie stajesz za Nim.

-Ja przeżyłam to równie ciężko jak Ty. Nawet bardziej.

Szepczesz, na co On bezwładnie przytakuje głową. Jest Ci przykro, że nie potrafił Cię  rok wcześniej tak wysłuchać.

-Nie wyobrażasz sobie, jak ciężko było Mi przez czas ciąży. Nie wiesz, bo Ciebie niebyło, kiedy potrzebowałam Ciebie. Kiedy Kjersti była mała. Kiedy płakała, a Ja nie wiedziałam jak Jej pomóc. Byłam bezsilna, a przede wszystkim za młoda.

Mówisz łagodnie podniesionym tonem, który echem roznosi się po niewielkiej powierzchni cmentarza. Niemo wodzisz zamglonym spojrzeniem wokół siebie. Tak naprawdę dzisiaj zebrałaś się w sobie na powiedzenie własnej prawdy. Na wyjawienie tego, co dręczyło Cię przez tyle czasu. Wzdychasz ciężko, przeczesując dłonią włosy, które dzięki rytmicznym powiewom wiatru, roztaczają się w przestrzeni. Chłopak nie odpowiada na żadne z twoich słów i oskarżeń. Tak jak wtedy, kiedy skoki i konkurs Pucharu Świata był ważniejszy niż Wy. Może gdybyś nie była wtedy sama. Gdy Johann przy Tobie był , to może Kjersti wciąż by żyła, a Wy bylibyście szczęśliwą rodziną.

-Wiem, że wtedy zawiniłem, ale dlaczego Ty, nie zadzwoniłaś od razu po pogotowie?

Mówi nagle, spoglądając na Ciebie przelotnie. Bezwładnie przytakujesz głową, wiedząc, że to był twój błąd. Potknięcie, które zważyło o życiu waszej córeczki.

-Może i tak, ale skąd miałam wiedzieć, że mała jest tak poważnie chora, przecież wcześniej była okazem zdrowia, a gorączka, mogła symbolizować wiele, mało poważnych powikłań.

Mówisz słabym głosem, opadając na najbliższą ławeczkę. Dłońmi zakrywasz twarz, cicho łkając. Teraz wspomnienia wróciły bardzo szybko. Oczami widzisz ten dzień. Dzień, który tak brutalnie odsłonił twoją bezsilność.

Nerwowo poruszasz się przy łóżeczku małej, starając się dodzwonić po raz kolejny do swojej rodzicielki i Johanna, ale z każdej strony słyszysz tylko : abonent czasowo nie dostępny. Ze złością naciskasz na czerwoną słuchawkę, opierając się bezwładnie o drewniane szczebelki łóżeczka małej. Słyszysz Jej przerażający płacz, który z każdą kolejną chwilą przemienia się w krzyk. Sięgasz po termometr, który odczepiasz z Jej niemal palącego czółka, z niedowierzaniem spoglądając na wyświetlające się cyferki, które mienią się w twoich oczach. Spanikowana błądzisz po sypialni, zarzucając niedbale na swoje ramiona kurtkę, a na nogi buty. Otulasz córeczkę kurtką, okręcając wokół Jej szyi szalik, a na głowę naciągając czapkę. Kołyszesz Ją w swoich ramionach , rozglądając się po ulicy, za zamówioną wcześniej taksówką. Kiedy nadjeżdża wsiadasz w Nią pospiesznie, rozkazując kierowcy by jak najszybciej kierował się do pobliskiego szpitala.

Modliłaś się wtedy , żeby nie było to nic poważnego. Aby dziewczynka szybko wróciła do zdrowia. Jednak z każdą kolejna chwilą, którą spędzałaś w szpitalu , ta nadzieja i wiara, uciekały. Znikały równie szybko jak się pojawiły.

-Pamiętam to, jakby wszystko działo się wczoraj. Ten płacz, a może raczej krzyk. Prze cały rok budził Mnie w nocy. Jakby zasnęła przy Jej łóżeczku. Na moment. Na chwilę, ale gdy się budziłam wokół była tylko ciemność, a przed oczami malował Mi się Jej zapłakana twarzyczka.

Mówisz z trudem, czując jak coś zaciska Ci się wokół krtani, uniemożliwiając Ci tym samym, wypowiedzenie Ci jakiego kolwiek słowa. Widzisz łzę , spływająca po Jego policzku. Spoglądasz na Niego, a twój oddech zdaje się być coraz cięższy. Łapczywie wdychasz do swoich ust, chłodne powietrze, które mimowolnie drażni delikatnie każdy milimetr powierzchni twojego gardła.

-Wtedy, kiedy mała umierała w moich ramionach, Ty gdzie byłeś? Skakałeś sobie, mając gdzieś, że Ona walczy w szpitalu o życie, a później potrafiłeś mieć do Mnie tylko pretensje. Z czasem sama zaczęłam wierzyć, że to moja wina. Przez Ciebie!

Krzyczysz, uderzając zaciśniętymi pięściami, bezwładnie o Jego klatkę piersiową. On tylko mocno wtula Cię w siebie tak, aż po chwili tracisz siły. Rozklejasz się już całkowicie, wtulając w Jego wysportowaną sylwetkę. Chłopak stara się Ciebie uspokoić, ale każda z Jego prób kończy się właśnie na próbach. Nie potrafisz teraz opanować swoich emocji. Wreszcie po latach zdołałaś pozbyć się tego wszystko, co tłumiłaś w sobie od dnia śmierci waszej córeczki. Teraz jest Ci lżej. Chociaż nigdy do końca.

-Przejdźmy się. Teraz jest chyba odpowiedni czas, na to, żeby powiedzieć sobie wszystko.

Zaczyna, na co Ty spoglądasz na niego z niedowierzaniem. Oddalasz się, zabierając swoja torebkę. Przystajesz w miejscu, spoglądając za siebie.

-Dobrze. Teraz jest na to najodpowiedniejszy czas.

Mówisz , zaciskając swoje dłonie coraz szczelniej wokół ramion torebki, kierując się przed siebie. Johann już po chwili do Ciebie dołącza. Spokojnym krokiem przemierzacie teren skoczni, a w późniejszym czasie pobliskiego parku. Z ukojeniem wsłuchujesz się w śpiew ptaków.

-Chciałem Cię przeprosić. Tamtego dnia, kiedy dowiedziałem się o Jej śmierci, nie potrafiłem myśleć racjonalnie. Nie potrafiłem przyznać się przed Sobą, że to również moja wina, ponieważ zostawiłem Was same, ale łatwiej było Mi zrzucić winę na Ciebie. Teraz jest Mi z tym źle, ale wtedy. Wtedy innej wersji do Siebie nie dopuszczałem.

Mówi na jednym wdechu, a Ty bezwładnie kiwasz głową. Zagryzasz wargę, a ból wspomnień nie pozwala Ci skupić na niczym swojej uwagi.

-Przez rok, nie potrafiłam radzić sobie z wyrzutami sumienia. Poczuciem winy, które nie pozwalało Mi w spokoju zasnąć w nocy. Wiesz jak Ja się wtedy czułam? Nie raz miałam ochotę z sobą skończyć. Przynajmniej tak, zapomniałabym o bólu.

Wyjawiasz, ciężko wzdychając. Chłopak z uwagą wsłuchuje się w twoje słowa. Uśmiechasz się krzywo.

-Szkoda, że rok wcześniej nie potrafiłeś Mnie wysłuchać.

Rzucasz gorzko, zajmując miejsce na jednej z ławek. Wzrokiem bezwładnie wodzisz po bawiących się na pobliskim placu zabaw, dzieci. Uśmiechasz się blado na ich widok, jednak po chwili uciekasz wzrokiem, wbijając go w ścianach budynku.

-Popełniłem wiele błędów, dobrze o tym wiem, ale mam nadzieje, że Mi wybaczysz.

Szepcze, a Jego dłoń , zaciska w swoim uścisku twoją rękę. Uśmiechasz się przez łzy. Układając swój policzek na Jego ramieniu.

-Z czasem przestałam żywić do Ciebie urazę.

Mówisz cicho, przymykając powieki. Bierzesz głęboki oddech, starając się pożegnać z bolącą przeszłością.

Od autorki:

Ehh…tak jakoś smutno. Mam nadzieje , że Wam się podoba! 
Buziaki ;*

Zapraszam na prolog nowej historii! :)

Chłód serca.