rozdział siódmy ; radze trzymać Ci się od Mnie z daleka.

Siedzisz przed palącym się kominkiem, tępo wpatrując się w żarzystą czerwień palącego się ognia. Bierzesz kilka głębszych oddechów , upijając kolejny łyk słodkawej cieczy. Wzrokiem wodzisz po niedostrzegalnym zza masywnej warstwy śniegu, krajobrazu austriackiej wioski. Krzywisz się, podnosząc z chłodnej podłogi.  Błądzisz po długości niewielkiego saloniku, z irytacją spoglądając na spokojnego bruneta. Nie uśmiecha Ci się zbytnio spędzenie z Nim i obcą kobietą noc. Opadasz bezwładnie na fotel, wsłuchując się w pojedyncze słowa wypowiadane przez towarzysząca Ci dwójkę. Wiedziałaś. Czułaś, że ten weekend będzie kompletną porażką. Jak dotychczas, wcale się nie pomyliłaś. Upijasz kolejny łyk kakała, wpatrując się w fotografie ulokowane na mahoniowych meblach. Uśmiechasz się na widok szczęśliwej rodziny. To słodkie. Przynajmniej dla Ciebie. To piękny dowód oddanej miłości, móc mieć wokół siebie, nie tylko w sercu swoich najbliższych tych co są, jak również tych, których już nie ma.

-Zbliża się noc. Chodźcie, pokarzę Wam, gdzie będziecie spać.

Fakt. Za oknem robiło się coraz ciemniej. Uśmiechasz się przyjaźnie do kobiety, odstawiając puste naczynie na drewnianym stoliczku. Podnosisz się z miejsca, kierując się tuż za Nią, po kilku stopniowych schodach. Opierasz się o framugę drzwi, spoglądając jak Kobieta przygotowuje Ci miejsce do spania.

-Potrzebujecie dwóch kołder czy jedna wystarczy?

Pyta, na co Ty kręcisz pośpiesznie głową, stając tuż przy Niej.

-Jak dla Mnie , to jednak kołdra jest wystarczająca.

Mówisz, układając delikatny materiał prześcieradła na łóżku.

-A Stefan, chyba nie będzie spał bez niczego?

Zaśmiała się, sięgając do jednej z szaf. Wybuchasz śmiechem, czym zwracasz na siebie Jej zaskoczone spojrzenie.

-Pani myśli, że Ja i On…hahaha to nie tak. Jesteśmy zwykłymi znajomymi.

Wzruszasz ramionami, na co Ona uśmiecha się ciepło.

-Ale tak czy siak , Kochana musisz przenocować biednego chłopaka, ponieważ nie mam innego wolnego pokoju, a kanapa w salonie nie jest zbytnio wygodna.

Wzdychasz ciężko.

-Jak mus, to mus.

~*~

-Radzę trzymać Ci się od Mnie z daleka!

Rzucasz z przekąsem, układając się wygodnie na poduszce. Przymykasz delikatnie powieki, ale wtedy odczuwasz jak materac ugina się pod dodatkowym ciężarem. Otwierasz jedno oko dostrzegając jak sylwetka Krafta układa się plecami do Ciebie. Uśmiechasz się, zamykając powieki. Nie potrafisz jednak zasnąć. Z jednej strony nieobliczane zachowanie bruneta i pozorny spokój, a z drugiej tykający zegar, który doprowadza Cię do istnej irytacji. Układasz się na plecach, ze złością uderzając dłońmi o łóżko.

-Nie wierć się!

Mówi zaspanym głosem, poprawiając się na boku. Wywracasz oczami, delikatnie się nachylając nad chłopakiem.

-Śpisz?

Pytasz cicho tuż nad Jego uchem. Chłopak nerwowo poruszasz się przez moment, kręcąc przecząco głową .Przewraca się na bok, na co Ty bezwładnie opadasz na łóżko.

-Rodzice pewnie się martwią.

Mówisz szeptem, nerwowo bawiąc się skrawkiem koszuli. Twój telefon nie potrafi odnaleźć zasięgu wśród tego zgiełku śniegowej burzy. Krzywisz się , spoglądając na Krafta. Chłopak uśmiecha się do Ciebie, ziewając.

-Rozwalę za chwilę ten zegarek.

Syczysz przez zaciśnięte wargi, słysząc nieznośne ćwierkanie. Zaciskasz uszy, wyskakując spod kołdry. Zabierasz krzesło, starając się odnaleźć miejsce baterii.

-Seksownie Ci w tej koszuli.

Słyszysz zachrypnięty głos chłopaka. Krzywisz się, naciągając materiał jak najmocniej się da.

-Już dobrze, nie denerwuj się tak. Chciałem być po prostu miły.

Wzdycha, wzruszając bezwładnie ramionami. Wywracasz teatralnie  oczami, odrzucając parę baterii na stół.

-To lepiej przestań takim być, bo to Ci wcale nie wychodzi.

Warczysz, naciągając na swoją głowę ciepły materiał kołdry. Drżysz delikatnie, przez chwilową zamianę temperatur. Słyszysz cichy i tłumiony śmiech chłopaka, ale starasz się Go ignorować. Lekceważysz każde z Jego ruchów i irytujących zaczepek.

-Dasz już spokój.! Chcę spać!

Rzucasz i bezwładnie uderzasz w czubek głowy chłopaka. Jęczysz cicho z bólu, rozmasowując dłonią obolałe miejsce.

-Idiota. No zwyczajny idiota.

Syczysz przez zęby , czując pulsujący ból głowy .Chłopak całkowicie Cię zaskakuje. Przysiada przy Tobie, otulając swoimi dłońmi ,twoje policzki. Błądzisz zdenerwowanym i pytającym spojrzeniem po Jego wyrazie twarzy, ale On tylko dmucha jednym chlustem powietrza w twoje obolałe czoło. Przymykasz powieki, czując przyjemne ciepło i intensywny zapach mięty. Układasz swoje drżące dłonie na Jego ramionach, delikatnie od siebie odpychając.

-Ingrid, proszę nie odtrącaj Mnie.

Wyszeptuje, a Ty podnosisz spojrzenie, wbijając je w Jego ciemne tęczówki. Już nie dostrzegasz w nich tej cholernej pewności siebie i egoizmu, a…uczucie? Ciepło?  Kręcisz bezwładnie głową. Ludzie się nie zmieniają. Nigdy nagle czy pod wpływem chwili. On Cię oszukuje. Słyszałaś Jego rozmowę przez telefon. Ma dziewczynę. Nie wiesz dlaczego w sklepie ta informacja tak mocno Cię poruszyła, przecież marzyłaś, aby On wkońcu znikł z twojego życia. A to było co do tego idealnym pretekstem i powodem. Drżysz delikatnie, czując jak Jego wargi muskają twój policzek.

Idiotka. Idiotka. Idiotka.

Być może, ale Jego ciepło, ono odbiera Ci w jakimś sensie zdolność racjonalnego myślenia. Uśmiechasz się blado, poddając pieszczocie. Wiesz, że jutro i po powrocie do domu będziesz tego żałować, ale dzisiaj tego pragniesz bardziej niż czegokolwiek w całym swoim życiu.

~*~

-Wiem, że nie jestem idealny, ale te słowa…on są szczere. Zależy Mi na Tobie , Ingrid. W jakimś sensie Mi zależy…

Szepczesz, zaskakując sam siebie sensem wypowiadanych słów. Wpatrujesz się w Jej twarzy. Idealną skórę. Zielone tęczówki, od których nie potrafisz odwrócić wzroku. Wargi, których smak pragniesz zaznać ponownie. Tak jak wtedy po Jej domem. Wszystko jest szczere. Nie interesuje Cię już ten chory zakład czy nawet Marisa, która czeka na Ciebie, wierząc, że jest tą jedyną.

-Nienawidzę Cię, Kraft.

Szepcze, na co Ty uśmiechasz się blado. Jesteś idiotą i dupkiem, wiesz o tym idealnie. Ale od kąt pamiętasz takim byłeś. Bezwzględnym i bez uczuciowym egoistą, który nie widział niczego, prócz czubka własnego nosa.

Czujesz jak wyrywa się z twojego uścisku. Wywracasz oczami, przeczesując dłonią włosy.

-Nie wierzę Ci!

Wzrusza bezwładnie ramionami, układając się wygodnie na fotelu.

-Nie waż się nawet tutaj podchodzić!

Rzuca ze złością, odwracając się do Ciebie plecami. Zaciśniętą pięścią uderzasz o materac łóżka. Nawet przed samym sobą stałeś się tchórzem i straciłeś swoją męską dumę. Układasz się na łóżku, modląc się o jutrzejszy dzień.

Już samego rana wybudzasz się jako pierwszy. Zza oknem na szczęście panuje spokój. Wzdychasz ciężko, zakładając koszulkę. Przystajesz przy śpiącej Ingrid, uśmiechając się łagodnie. Zabierasz z łóżko jeszcze jeden koc, okrywając Ją nim. Nachylasz się nad Nią, ale nie decydujesz na żaden krok. Zagryzasz dolną wargę, opuszczając pokój.

~*~

Nareszcie jesteś w domu. We własnym pokoju i własnym łóżku. Bez obaw, że niespodziewany gość do Ciebie dołączy. Uśmiechasz się łagodnie, wtulając swój policzek w poduszkę. Nie uśmiecha Ci się jutrzejsze wczesne wstanie i pójście do szkoły. Kolejne godziny spędzone w towarzystwie chłopaka, jakbyście się wcale nie znali. Zagryzasz wargę, spoglądając zamglonym spojrzeniem przez okno. Starasz się odszukać za nim powód twojej bezsenności.

-Ingrid! Ingrid!

Otwierasz mozolnie zaspane powieki, dostrzegając zamazany obraz swojej rodzicielki. Krzywisz się, z niechęcią opuszczając ciepłą kołdrę.

-Wstawaj dziecko!

Rzuca w twoim kierunku, opuszczając twoją sypialnię. Wzdychasz ciężko, kierując się w stronę szafy. Odszukujesz pierwsze lepsze rzeczy, zamykając się na długi czas w łazience. Powolnie rozczesujesz swoje włosy przed lustrem, splatając je w niedbały warkocz. Uśmiechasz się do swojego odbicia, zabierając swoją torbę, opuszczasz pokój. Zbiegasz pośpiesznie po schodach, przelotnie konsumując śniadanie.

-Spóźnię się. ! Na razie, kocham Was!

Wykrzykujesz , zatrzaskując za sobą drzwi od domu. Pośpiesznie kierujesz się w stronę szkoły, dostrzegając już z oddali zniecierpliwioną sylwetkę swojej przyjaciółki.

-No w końcu…

Uśmiechasz się, witając z Nią buziakiem w policzek.

-Wybacz, ale dzisiaj nie miałam sił na wczesne wstanie. 

Wzruszasz ramionami, przemierzając z przyjaciółką dziedziniec szkoły. Nawet dźwięk dzwonka nie zmusza Was do przyspieszenia kroku. 

Od autorki:

 Siódemeczka już. Jak ten czas leci. Szczerze to przed feriami to sama za bardzo nie wiem jak się nazywam. Po woli nadrabiam zaległości u Was, mam nadzieje, że zdążę, jeśli nie to obiecuję to zrobić w ferie :) Na zawody musimy niestety poczekać do jutra :( 

Buziaki ;*