rozdział dziewiąty ; przytul Mnie, proszę.

Budzisz się w nocy z przerażającym krzykiem. Oddychasz ciężko, a strużek potu spływa po twoich skroniach. Starasz się uspokoić, ale to jeszcze mocniej wprowadza Cię w stan ogólnego niepokoju. Po woli wstajesz z łóżka, sunąc bezwładnie po ciepłym dywanie. Zajmujesz miejsce na parapecie, opierając pulsującą z bóli i ciepła głowę. Przymykasz delikatnie swoje powieki, wypuszczając z ust ciepłe powietrze. Nie raz miałaś ochotę wrócić. Wyjechać i wrócić do swojego dawnego życia. Skandynawia od zawsze zajmowała czołowe miejsce w twoim sercu.

Johann. Uśmiechasz się blado na widok Jego twarzy, malującej się na wewnętrznej części twoich powiek. Twoje serce do dziś nie potrafi obojętnie na Niego spoglądać. Na roziskrzone tęczówki i roześmiane wargi, które kochały całować Cię, gdy najmniej się tego spodziewałaś. Sznurujesz swoje wargi, nerwowo poruszając się.  To wróciło tak nagle. W najmniej spodziewanym momencie, gdy sądziłaś, że twoje życie wreszcie ustabilizowało swój bieg. Wzdychasz ciężko, przejeżdżając opuszkami palców po delikatnie zamglonej szybie. Starasz się uśmiechnąć, choćby blado do tych szczęśliwych chwil. Wspomnień, dla których warto było poświęcić wszystko.

-Gotowa?

Drzwi nagle się otwierają, a Ty z rozbawieniem machasz dłonią, kręcąc głową z rozbawieniem. Nieudolnie starasz się zapiąć zamek sukienki, czując przepalające twoją skórę spojrzenie chłopaka.

Nie musisz długo czekać, aby poczuć na swojej skórze dłonie chłopaka i rozgrzane wargi na odsłoniętym ramieniu. Przymykasz delikatnie powieki, wtulając się jeszcze mocniej w Jego ciało.

-Kocham Cię…

Wychrypuje, na co Ty marszczysz delikatnie brwi. Delikatnie odsuwasz od siebie Jego dłonie, oddalając się na nieznaczną odległość. Uśmiechasz się delikatnie. Po raz pierwszy usłyszałaś z Jego ust te dwa, ważne słowa, ale mimo wszystko , niedowierzasz.

-Możesz powtórzyć?

Pytasz słabym głosem, na co Johann uśmiecha się szeroko. Opiera swoje czoło, o twoje muskając delikatnie czubek twojego nosa. Uśmiechasz się blado, wtulając swoją dłoń w Jego włosy.

-Kocham Cię, Ingrid.

Szepcze, a wasze spragnione wargi, splatają się w jedność.

Uśmiechasz się przez łzy. Pamiętasz ten dzień, jakby wydarzył się wczoraj. Po raz pierwszy ktoś wypowiedział w twoim kierunku te słowa. Dziewięć literek, które  dodają tyle siły i wiary, że ktoś w końcu nas kocha.

~*~

Następnego dnia nie masz sił wstać do szkoły, a rytmiczne pukanie do drzwi nie pomaga Ci w spokoju oddać się w ramiona morfeusza.

-Ingrid, dziecko co się dzieje?

Zmartwiony głos twojej rodzicielki przedziera się słabo przez drzwi. Wywracasz teatralnie oczami, wtulając się coraz mocniej w rozkopaną po całym łóżku pościel.

-Nie idę dzisiaj do szkoły. Źle się czuje.

Odpowiadasz słabym głosem, delikatnie pokaszlując. Wiesz, że bez dowodu twoja rodzicielka nie przystanie na twoje słowa. Dzięki Bogu ustaje, proszą Cię o to, abyś otworzyła drzwi tak, aby mogła podać Ci jakieś lekarstwa. Wzdychasz ciężko, kierując się powolnie w stronę drzwi. Przekręcasz zamek w drzwiach, czując jak rodzicielka otula twoje policzki, wargami dotykając czoła.

-Faktycznie rozpalone.

Marszczy brwi, wymijając Cię. Wypuszczasz z ust powietrze, wracając do łóżka.

-Zrobię Ci herbatę z cytryną i przyniosę coś na zbicie gorączki.

Mówi, otulając Cię szczelnie kołdrą. Przytakujesz głowa, przymykając powieki. Twój pierwszy dzień. Po raz pierwszy opuszczasz  w nowym semestrze naukę, bynajmniej nie z powodów złego samopoczucia, chociaż chyba można do tego zaliczyć stan psychiczny, prawda? Wzdychasz ciężko, sznurując spierzchnięte wargi. Nie potrafisz zapomnieć o tym, co nie pozwoliło Ci w nocy zmrużyć oka. Śmierć. Śmierć Johanna przez Ciebie. Przez twoje tchórzostwo. Łapczywie pochłaniasz powietrze, starając się nie rozkleić. Dziwne ukłucie w sercu. Tęsknota? Chciałabyś dowiedzieć się co u Niego? Jak się miewa. Taka rozmowa twarzą w twarz. Nie satysfakcjonuje Cię jednostronny monolog w telewizji. Ale czy Ty możesz w ogóle oczekiwać czegokolwiek?

Po godzinie zostajesz sama w domu. Przez dłuższą chwilę wsłuchujesz się w ciszę panującą w twoim domu. Stoisz na szczycie schodów , tępo wpatrując się w ziemię. Osuwasz się bezwładnie po poręczy, upadając na chłodną podłogę. Dziwisz się sobie, że to dopiero teraz do Ciebie dotarło. Z podwojoną, a może i potrojoną siłą. Po chwili wstajesz zdecydowanie z miejsca, wchodząc do swojej sypialni. W jednym z pudeł, na dnie swojej szafy odnajdujesz szklaną, zarysowaną delikatnie ramkę. Uśmiechasz się przez łzy, gładząc dłonią Wasze uśmiechnięte twarze. Wtulone w siebie sylwetki. Odwracasz wzrok, a łzy bezwładnie spływają po twoich policzkach.

-Dlaczego to już minęło? Dlaczego byłam taką kompletną idiotką?

~*~

-Ingrid Fischer?

Głos mężczyzny roznosi się po klasie, w której nastaje cisza.

-Nie ma.

Odpowiadasz, jako jedyny wśród dwudziestu pięciu uczniów, spoglądając kątem oka na puste miejsce dziewczyny. Nauczyciel chwilowo zmieszany, spogląda w ten sam punkt co Ty, powracając po chwili do dalszego sprawdzania obecności. W myślach zastanawiasz się nad tym, co mogło się wydarzyć. Dlaczego Ingrid nie ma i czy to wszystko ma coś wspólnego  z Jej wczorajszym dziwnym, zachowaniem. Wzdychasz ciężko, powracając do trwającej lekcji.

Po ostatnim dźwięku dzwonka, wybiegasz ze szkoły. Wiesz, że musisz Jej pomóc.

Po krótkiej drodze znajdujesz się pod Jej domem. Przystajesz niepewnie przy drzwiach, przez chwilę wsłuchując się w panując ciszę. Bierzesz kilka głębszych oddechów, uderzając pięścią o drzwi. Dziewczyna nie kwapi się zbytnio do ich otwarcia, jednak po chwili decyduje się na ten krok.

-Nie odejdę stąd dopóki nie powiesz Mi co się z Tobą dzieje!

Mówisz pewnym głosem, stawiając stopę w drzwiach. Dziewczyna spogląda na Ciebie morderczym spojrzeniem, odchodząc. Marszczysz brwi, przyglądając się Jej badawczo.

-Tak po prostu? Już?

Pytasz głupio, zatrzaskując za sobą drzwi. Ingrid wzrusza ramionami, opadając na kanapę w salonie.

-Ostatnią rzeczą jakiej pragnę,  to kłócić się z Tobą w drzwiach.

Rzuca cicho, naciskając kolejne z guziczków, ulokowanych na pilocie. Wzdychasz ciężko, zajmując miejsce naprzeciw Niej. Świdrujesz Ją wzrokiem, ale Ona nawet na Ciebie nie spogląda. Jej puste spojrzenie jest wbite w szklany ekran telewizora. Dziwisz się , kiedy po jej policzku spływają łzy, a wargi drżą.

-Przytul Mnie, proszę.

Wychrypuje, a Ty zamykasz Ją w strzelnym uścisku. Gładzisz delikatnie Jej plecy, starając się Ją w jakiś sposób uspokoić. Odwracasz się tak, abyś też to Ty był przodem do telewizora. Na ekranie dostrzegasz znajomą twarz. Johann. Twój przyjaciel jeszcze z czasów spędzonych wakacji w Norwegii i konkursów, ale w obecnej chwili najbardziej zastanawia Cię reakcja dziewczyny…na Johanna?

            Od autorki:

            Prezent od Mnie na walentynki! Wiem, że nie przebije Petera, no ale próbuje ! Mam nadzieje, że ten dzień był udany dla zakochany, ale również dla singli, którym na pewno nie było łatwo patrzeć na te serduszka i inne miłosne rzeczy ! Rozdział u Mnie bardzo na tak, mam nadzieje, że u Was również! Za raz w zakładce powinien pojawić się nowy bohater, którego się już pewnie domyślacie, kilka osób podało bardzo celne trafy :) 

            Teraz wracam do konkursu, który był magią. Haha Ja nie wiem, jaka jest bariera, której nie będzie potrafił przekroczyć Peter? Chyba jej nie ma! Lot piękny i wspaniały. Wielkie gratulacje dla Niego i wielki szacunek! :) A jak Wasze odczucia? Piotrek Żyła również pokazał się z dobrej strony, najbardziej w swoim drugim locie. Oby jutro było o wiele lepiej i więcej Polaków zakwalifikowało się do pierwszej serii :)

            Buziaki i do następnego! ;*