rozdział czternasty ; nie chcę żebyś cierpiała.

Z niedowierzaniem wpatrujesz się w pustą przestrzeń przed sobą, a dopiero cichy szept Stefana wybudza Cię z amoku. Potrząsasz delikatnie głową, oddalając się od Austriaka na niewielką odległość, uśmiechając się blado.

-Jeszcze raz, wszystkiego najlepszego.

Wychrypujesz z trudem , oddalając się od bruneta, łapiąc  w między czasie Sophie za ramię. Łzy sama napływają do kącików oka, gdy nerwowo rozglądasz się po wszystkich stronach.

-On tam jest.

Mówisz cicho, drżąc na samą myśl o Norwegu, który znajduje się tak blisko Ciebie. Szatynka nie czeka długo. Nie pociesza zbędnymi słowami, tylko po prostu mocno do siebie przytula, na co możesz spokojnie się rozkleić. Dłonie zaciskasz wokół delikatnego materiału Jej ubrania, zaciskając równie mocno swoje powieki, spod których wypływają słone łzy. Łapczywie starasz się złapać oddech, ale każda z twoich próg kończy się przeraźliwym szlochem, który odbija się bezwładnie od ścian pomieszczenia.

-Spokojnie, In. Nie możesz w takim stanie tam wrócić.

Szepcze, gładząc swoimi dłońmi, twoje policzki. Kręcisz przecząco głową, z trudem przełykając ślinę.

-Ja nie chcę tam wracać.

Mówisz słabym głosem, wymijając przyjaciółkę. Opierasz się dłońmi po przeciwległych stronach umywalki, spoglądając spod niesfornych kosmyków włosów na własne odbicie, malujące się w lustrze.

-Nie możesz zrobić tego Stefanowi.

Sznurujesz wargi, bezwładnie przytakując głową. Ma rację. Pieprzoną racje, którą chciałaś uporczywie wyprzeć ze swoich myśli.

-Daj Mi chwilę. Pięć minut i wrócę.

Szepczesz, ocierając chłodną wodą swoje usta, spoglądając przez swoje ramię. Sophie przytakuje głową i już po chwili jesteś sama. Obracasz się tak, aby twoje plecy stykały się z chłodną ścianą i bezwładnie się po niej osuwasz, opadając na podłogę. Ukrywasz swoją twarz w dłoniach, ciężko oddychając.

-Nie możesz tego zrobić Stefanowi. Nie możesz.

Szepczesz sama do siebie, podnosząc się z miejsca.

~*~

-Wszystko z Nią w porządku?

Zatrzymujesz na sali Sophie, przyglądając się Jej uważnie. Dziewczyna spogląda na Ciebie, kręcąc przecząco głową. Nie potrzebujesz więcej informacji i po prostu biegniesz w kierunku pomieszczenia, uderzając delikatnie pięścią o drewniane drzwi.

-In. Mogę wejść?

Pytasz cicho, a jedyna bariera jak była między Wami, właśnie zniknęła. Uśmiechasz się na widok przyjaciółki, lustrując Jej sylwetkę.

-Wątpię czy większość tych Pań, chciała by załatwiać swoje potrzeby w twojej obecności.

Mówi, wskazując kiwnięciem głowy na partnerki jednych ze skoczków. Przytakujesz głową, kierując się bezwładnie za przyjaciółką, która jakby nigdy nic, kieruje się w stronę Sali, z której dochodzi dźwięk tłumionej muzyki. Kręcisz głową, łapiąc Ją za nadgarstek.

-Porozmawiajmy.

Szepczesz, nerwowo oblizując spierzchnięte od ciepłego oddechu, wargi. Przygląda Ci się przez dłuższą chwilę w milczeniu, przytakując po chwili niepewnie głową.

-Ale nie tutaj.

Wychrypuje, rozglądając się wokoło. Przytakujesz głowa, ciągnąc Ją w kierunku wolnego pomieszczenia. Popychasz delikatnie dziewczynę w jego kierunku, upewniając się, że Nikt za Wami nie podąża, zatrzaskujesz drzwi, ciężko wzdychając. Odwracasz się niepewnie na pięcie uważnie się Jej przyglądając. Nie odzywasz się, bo wiesz, że słowa są zbędne. Słyszysz Jej przyspieszony, nerwowy oddech, który przeszywa się przez gęstą barierę nastałej ciszy.

-In.

Szepczesz słabym głosem, zbliżając się do Niej. Ona tylko wzrusza ramionami, mocno sznurując wargi. Podnosi swój wzrok po raz pierwszy od kilku minut, a Ty dostrzegasz w nich szklące się łzy.

-Moje życie nie było idealne. Nigdy…

Zaczyna, a Ty kamieniejesz coraz bardziej, chcąc jak najwięcej uwagi poświęcić Jej i słowom, które wypowiada z tak wielkim trudem.

-Mój były chłopak tutaj jest. Sądziłam, że już dawno się z tym uporałam, ale jednak to wróciło.

Rzuca cicho, na co przytakujesz delikatnie głową, zastygając gdy sens wypowiedzianych przez Nią słów dociera do twoich myśli. Z trudem przełykasz ślinę, nerwowo rozglądają się wokół siebie.

-Który?

Twój głos drży? Odkaszlujesz łagodnie, na co dziewczyna kręci przecząco głową.

-To twój dzień.

Mówi dobitnie, uderzając Cię dłonią delikatnie w ramię. Część twojego ciała delikatnie się wygina, a Ty krzywisz, podnosząc pośpiesznie z miejsca.

-Chcę wiedzieć…jeśli Cię zranił. Nie chcę żebyś cierpiała.

Szepczesz, otulając Jej wilgne policzki. Widzisz jak zamyka policzki, i ucieka twarzą z twojego dotyku, ale nie poddajesz się. Zbliżasz do Niej, muskając swoimi wargami delikatnie blade smugi pojawiające się na Jej twarzy. Drży, na co otulasz Ją szczelnie ramieniem, sunąc czubkiem nosa po delikatnej skórze jej szyi. Zapach. Taki słodki, uśmiechasz się blado, a Jej chłodna dłoń, układa się na twoim ramieniu, przeszywając całkowicie materiał cienkiej koszuli.

-Kocham Cię.

Szepczesz, a Ona oddala się. Wyswabadza z twojego uścisku. Spuszczasz głowę, czując Jej spojrzenie , przepalające twoją skórę. Zagryzasz wargę, przeczesując dłonią kosmyki włosów.

-Nie możesz.

Niemal krzyczy, ciągnąc Cię za skrawek koszuli. Zaciskasz powieki, czując jak Jej dłonie bezwładnie odbijają się od klatki piersiowej. Naprężasz każdy z mięsień, aby nie czuć tego piekącego bólu. Bólu psychicznego.

-Wiem, że nie mogę.

Rzucasz nagle, zaciskając swoje palce , szczelnie wokół Jej nadgarstków.  Dziewczyna nagle się uspakaja, przyglądając Ci się z zaskoczeniem.

-Nie zasłużyłem na nic , co mógłbym osiągnąć przy Tobie, Nie zasługuję na twoją obecność, a tym samym na miłość…Przepraszam.

Mówisz słabym głosem, wybiegając. Dłonią ocierasz wargi, wybiegając w późniejszym czasie również z klubu, czym przywołujesz na sobie spojrzenie zebranych gości. Lekceważysz Ich, podążając hardym krokiem przed siebie.

~*~

Stoisz na środku pomieszczenia, nie potrafiąc do siebie dojść. Malinowe wargi delikatnie się rozchylają, czym umożliwiając łatwiejsze wydostawanie się powietrza, którego starasz się jak najszybciej pozbyć z swoich ust. Zaciskasz powieki, kręcąc bezwładnie głową, ale nawet to nie pozwala , aby zbędne myśli opuściły twoją głowę, która łagodnie pulsuje od natłoku słów wypowiedzianych przez Stefana. Po chwili docierają do Ciebie wydarzenia z ostatniej chwili, na co wybiegasz zdecydowanym krokiem z pomieszczenia, a w późniejszym czasie również z budynku.

-Stefan!

Głuchy krzyk wydobywa się z twojego gardła. Cała drżysz, nerwowo lustrując wzrokiem najbliższe otoczenie, które tonie  w całkowitym mroku. Stawiasz kolejne kroki niepewnie, pociągając nosem, dopiero teraz orientując się, że po policzkach spływają słone łzy. Ocierasz je dłonią, przemierzając kolejne z zasp. Oblizujesz nerwowo wargi, czując jak uczucie strachu o przyjaciela jest zbyt silne, odbierając Ci całkowicie resztki rozsądku.

-Kraft.

Wychrypujesz, a twój głos coraz bardziej słabnie. Po znajomej sylwetce nie ma nawet śladu, a twoje serce coraz silniej bije w twojej klatce piersiowej. Z trudem przełykasz ślinę, ocierając dłońmi chłodną skórę ramion. Obracasz się bezwładnie wokół siebie, upadając po chwili bezwładnie na chłodny śnieg. Nie masz sił się podnieść, a twoja świadomość odchodzi razem z uczuciem chłodu, którego już nie odczuwasz na swoim ciele…

Od autorki:

Przepraszam. Na początek , że rzadko komentuje nowości u Was, ale nauka jest na obecną chwilę najważniejszą rzeczą. Mam nadzieje, że powolnie nadrobię zaległości, wiec proszę Was tylko o czas…A co do rozdziału, nie jest zły, ale też nie wspaniały. Ale mam nadzieje, że Wasze zdanie jest przynajmniej ciut lepsze na jego temat.  Na dzisiaj dość, a i wstępnie zapraszam na nowe rozdziały na moich pozostałych rolach, które powinny się jeszcze dzisiaj pojawić. :)

Buziaki ;*

Po oglądnięciu z przyjaciółką jednego z filmów (po głównej bohaterce pewnie domyślicie się jakiego) w mojej głowie nastał nowy pomysł, tym razem ostatni..Jednak nie będzie on taki jak ten film! (przynajmniej po części)

Jeśli macie ochotę , zapraszam na bohaterów :)

Zanim zasnę