rozdział trzeci ; dlaczego te blond cyborgi tak się na Nas gapią?

Zamyślona przemierzasz długość szkolnego korytarza. Twój wzrok bezwładnie wodzi po jasnej , szkolnej podłodze. W myślach wciąż masz wczorajszy wieczór, innego Krafta i słowa przyjaciółki. Ona najmocniej zamieszały twoimi uczuciami, które coraz mocniej skłaniały się ku osobie chłopaka. Kręcisz nerwowo głową, otwierając szkolną szafkę. Zagryzasz delikatnie dolny płatek wargi, odnajdując na samym dnie potrzebne podręczniki. Zabierasz je, otulając szczelnie dłońmi. Pod nosem nucisz słowa piosenki, która od rana prześladuje twoje myśli. Uśmiechasz się sama do siebie, wspinając powolnie po schodach. Dzisiejszy dzień nie należało do twoich ulubionych, a może to za sprawą tych ciekawskich spojrzeń, gdy tylko Kraft rozpoczynał z Tobą rozmowę. Dziwiło Cię to, ponieważ sądziłaś, ba byłaś pewna, że zapomniał o twoim istnieniu, a tutaj takie zaskoczenie. Nie powiesz, ale w jakimś stopniu bardzo przyjemne.

-Ingrid!

Odwracasz się na pięcie, z uśmiechem spoglądając , na zbliżająca się coraz bardziej, sylwetkę swojej przyjaciółki. Sophie wita się z Tobą buziakiem w policzek, obrzucając tysiącami pytań.

-Dobrze. Cicho. Sophie lepiej zdradź dlaczego na pierwszej lekcji Cię nie było, hę?

Uśmiechasz się, na co przyjaciółka, wywraca teatralnie oczami.

-Wizyta u dentysty, ale Ty raczej Mi powiedz, dlaczego te blond cyborgi tak się na Nas gapią?

Szepcze do twojego ucha. Wzdychasz ciężko, wzruszając ramionami.

-Nie wie…

- Ingrid!

Odwracasz się za siebie, mrużąc delikatnie brwi. Wzrokiem błądzisz pomiędzy uczniami, podążającymi na lekcje, odnajdując w tym tłoku twarz Stefana. Uśmiechasz się blado pod nosem, stając w miejscu.

-Stało się coś?

Pytasz, a chłopak przytakuje z niechęcią głową.

-W poniedziałek czeka nas sprawdzian z chemii. Nie rozumiem tego wszystkiego i miałbym pytanie; Czy nie pomogłabyś Mi się do niego jakoś przygotować? Wyjaśnić?

Spoglądasz na Niego z zaskoczeniem, w myślach analizując każde wypowiedziane przez Niego słowo. Wciąż czułam na swoim ciele , spojrzenie Sophie, które przepalało moją skórę. Jej błękitne tęczówki, które zmuszały mnie do podjęcia jednej decyzji.

-W porządku. Pomogę Ci.

Przytakujesz głową. Nie wiesz dlaczego, ale się zgadzasz. Po prostu. Chłopak uśmiecha się w twoim kierunku bardzo dziękując za pomoc, tym samym umawiając się na jutrzejszy wieczór. Weekend. Czas, który miałaś spożytkować na czymś bardziej przyjemnym, ale jednak coś kazało Ci się zgodzić.

-Ingrid czy Ty się z głupim na mózgi pozamieniałaś? Nie wierzę, że się zgodziłaś. Nie wierzę!

Słyszysz zdenerwowany głos Sophie. Ze zdziwieniem obserwujesz zachowanie swojej przyjaciółki. Dobrze wiedziałaś, że nie pałała Ona zbytnią sympatią do Krafta, ale Jej obecne zachowanie, było całkowicie niezrozumiałe.

-Kochanie, spokojnie. Muszę Mu pomóc, nie potrafię odmówić jeśli ktoś potrzebuje mojej pomocy. Zresztą, rodzicie prosili mnie, żebym była dla Niego miła. Nie mam zamiaru mieć jeszcze z Nimi problemów.

Wzdychasz, opadając na pobliski parapet. Przyjaciółka z niechęcią przyznaje Ci rację. Uśmiechasz się blado w Jej stronę, kręcąc głową do Jej nienawiści co do Krafta.

~*~

Ten jeden dzień minął bardzo szybko. Nim się obejrzałaś już był piątek i początek weekendu.

Wzdychasz cicho, układając potrzebne podręczniki na biurku. Nie miałaś ochoty na naukę, a tym bardziej spędzanie kilku godzin w towarzystwie Krafta.

-Córeczko bardzo się cieszę, że nawiązujesz kontakt ze Stefanem, wydaje się być bardzo dobrym chłopcem.

Wywracasz oczami, zrzucając równocześnie z głowy, chłodne dłonie swojej rodzicielki. Czujesz, że kobieta przez te słowa pije do mniej przyjemnego dla Ciebie tematu. Chcesz już coś powiedzieć, jednak dźwięk dzwonka idealnie Ci to uniemożliwia.

-O i o wilku mowa.

Rzuca z radością opuszczając twoją sypialnię, jednak nie na długo.

-Skarbie, uśmiechnij się!

Rzuca przez lekko rozchylone drzwi. Krzywisz się, rzucając w tamtym kierunku poduszką. Czasami rozmyślasz nad tym, czy w norweskim szpitalu nie doszło do cholernej pomyłki. Że powinnaś trafić to rodzinny spokojnej , do matki, która pracuje w biurowcu, rzadko spędzając czas ze swoimi dziećmi, ale u Ciebie jak na złość było na opak. Wzdychasz ciężko, dopiero po chwili dostrzegając towarzystwo bruneta. Uśmiechasz się w Jego stronę, proponując czy chcę się czegoś napić, jednak jak zawsze wyręczyła Cię w tym jedna osoba.

-Bawcie się dobrze i gdybyście czegoś potrzebowali to…

-Nie będzie takiej potrzeby, Mamo!

Na ostatnie słowo stawiasz ogromny nacisk , uśmiechając się krzywo. Kobieta jednak nie daje za wygraną.

-..to wiecie gdzie Mnie znaleźć.

Uśmiecha się ciepło, wreszcie pozostawiając Was samych. Chociaż tak do końca nie czujesz co do tego radości. Przełykasz z trudem ślinę, pokazując Stefanowi , gdzie może zająć miejsce. Nie powiesz, ale Jego bliskość po raz kolejny sprawia Ci dyskomfort. Nie potrafisz się przy Nim rozluźnić, sama tak do końca nie wiedząc dlaczego.

-A więc…

Zaczynasz dość nerwowo, miętoląc w dłoniach kosmyki włosów, skrywając je za uchem. Kątem oka dostrzegasz uśmiech na Jego wargach, odwzajemniasz go mimowolnie, powracając rozkojarzonym wzrokiem do reakcji chemicznych ulokowanych w podręczniku.

Wieczór mija bardzo szybko. Z utęsknieniem spoglądasz na mrok panujący już zza oknem twojego domu. Z rozmyśleń wybudza Cię chłopak. Odbierasz od Niego kartkę papieru,  z uśmiechem wodząc po rozwiązanych zadaniach. Uśmiechasz się szeroko, kładąc dłoń na Jego ramieniu.

-Brawo!

Mówisz z szczerością i łagodną dumą. Chłopak odwzajemnia twoją radość, nagle Cię do siebie przytulając. Z zaskoczeniem wpatrujesz się w chłopaka, uśmiechając się łagodnie. Przymykasz powieki, biorąc oddech. Każdy milimetr pochłanianego przez Ciebie powietrza jest przesiąknięty zapachem Jego perfum. Uśmiechasz się blado, zagryzając dolny płatek swojej wargi. Czujesz pod twardą częścią zęba, suchawą skórę. Oblizujesz językiem wargi, opuszkiem palca ścierając pozostawioną wilgoć.

-Eee, yyy nie powinienem, wybacz.

Odsuwa Cię od siebie. Spoglądasz na Niego z otępieniem, przytakując bezwładnie głową.

-Dziękuje za pomoc. Dzięki Tobie chyba naprawdę zacznę lubić chemię!

Mówi z entuzjazmem, chowając wszystko do swojej torby. Uśmiechasz się w Jego stronę, podnosząc się z miejsca.

-Tak w ogóle słyszałam, że uprawiasz skoki… narciarskie, powiedz jak sobie radzisz. Przecież zaległości po całym sezonie muszą być ogromne.

Rzucasz na poczekaniu. Sama nie wiesz dlaczego to robisz. Nie wiesz dlaczego twoje usta się otwierają, skoro tak bardzo pragniesz je zamknąć. Chłopak przytakuje głową, wzdychając ciężko.

-Nie jest jakoś dobrze, ale między zawodami staram się spędzić kilka chwil na nauce, chociaż przed konkursem nie potrafię zbytnio się na tym skupić.

Mówi z uśmiechem. Odwzajemniasz gest, po woli kierując się za chłopakiem po schodach. Tępo wpatrujesz się w bladą poświatę malującą się na drewnianych panelach. Ciepło kominka już mimowolnie odczuwasz na swoim ciele.

-Dobranoc.

Słyszysz głos chłopaka, który sprowadza Cię na ziemię. Powracasz zamglonym spojrzeniem do chłopaka.

-Jeszcze raz dziękuje za pomoc.

Mówi, gdy znajdujecie się już sami przed twoim domem. Przytakujesz bezwładnie głową, nie wsłuchując się w sens wypowiadanych przez Niego słów.

-Ingrid?

Jego głos, który zdaje się być zbyt blisko Ciebie. Jego ciepło, które drażni skórę twoich policzków. Twoje wargi mimowolnie rozchylają się , a wzrok powolnie podnosi się wzwyż. Dostrzegasz ciemne tęczówki chłopaka. Od samego początku czułaś, że to wszystko nie zakończy się zbyt szybko.

-Stefan…

Wychrypujesz z trudem, ale chłopak układa wskazujący palec na twoich wargach.  Kręci głową, szepcząc cicho, abyś nie wydawała zbędnych dźwięków. Odsuwa Cię na niewielką odległość, wpijając po chwili w twoje wargi. Na samym początku zachłanna pieszczota coraz mocniej zniechęca Cię do Niego, ale z czasem zaczyna Ci się to nawet podobać.

Od autorki:

To opowiadanie należy do tych najlepszych w moim wykonaniu. Bardzo podoba Mi się ten rozdział ! Mam nadzieje, że macie podobne odczucia :) Dziękuję za komentarze pod ostatnim rozdziałem. jesteście niemożliwe! Kocham Was <3

Pozdrawiam ;*