rozdział szesnasty ; wszystko co wtedy powiedziałem...było szczere.

Przełykasz ślinę, zbiegając z kilku stopni, bezwładnie upadając na panelową podłogę. Wciąż czujesz się słaba, a On momentalnie znajduje się przy Tobie, pomagając wstać. Uśmiechasz się blado, głową pokazując, że wszystko jest w porządku. Wypuszczasz z ust ciepłe powietrze, opierając się plecami o poręcz.

-Nic Mi nie jest.

Rzucasz z lekką irytacją, gdy Stefan wciąż przygląda Ci się uważnie. Wzdychasz zrezygnowana, przewracając teatralnie oczami.

-A Ciebie co do Mnie sprowadza, w ogóle to co tutaj robisz, Mistrzostwa kończą się dopiero…hmm wczoraj?

Ostatnie słowo wypowiadasz z ogromnym zaskoczeniem, przewracając nerwowo kartkę kalendarza. Mrużysz brwi, kręcąc delikatnie głową, gdy do twoich uszu dociera cichy śmiech przyjaciela. Odwracasz się na pięcie, posyłając brunetowi mordercze spojrzenie.

-Hahaha , ale to było śmieszne. Ubaw po pachy, nie ma co !

Bełkoczesz rozgoryczona, wymijając chłopaka.

-Prze-przepraszam.

Szepcze, łapiąc Cię za rękę. Zastygasz na moment w bezruchu, tępo wpatrując się w Wasze splecione dłonie. Podnosisz wzrok, powolnie sunąc po Jego ciele, zatrzymując się na roześmianych tęczówkach. Przełykasz ślinę, uśmiechając się krzywo, gdy w pamięci odbijają się słowa Johanna. Marszczysz brwi, wyrywając swoją dłoń z uścisku chłopaka, odwracając się równocześnie do Niego plecami. Układasz dłonie na swoim przedramieniu, szczelnie je zaciskając, tak że czujesz w delikatnej skórze , piekący ból wbijających się paznokci.

-In wszystko dobrze?

Pyta cicho, na co kręcisz przecząco głową, zajmując miejsce na skraju łóżka.

-Myślę nad tym co się ostatnio wydarzyło. Twoje urodziny…i sam wiesz, dobrze co…

Rzucasz zakłopotaniem ocierając kark, spoglądając na Austriaka spod niesfornych , kosmyków włosów. Stefan przygląda Ci się z ciepłym uśmiechem, przykucając przy Tobie. Odwzajemniasz gest, a  kładzie swoją dłoń na twoim policzki, zbliżając się do twojej twarzy.

-Wszystko co wtedy powiedziałem…było szczere.

Szepcze do ucha, muskając delikatnie twój policzek i płatek ucha. Przymykasz oczy, wtulając swoją dłoń w Jego, gęste włosy, uśmiechając się na dźwięk Jego pomrukiwania.

-Na-naprawdę chcesz ze mną być?

Pytasz ściszonym głosem, kiedy wasze twarze stykają się swoim czubkiem. Widzisz jak się uśmiecha , przytakując łagodnie głową, tak aby nie stracić styczności z twoją. Oblizujesz wargi, uśmiechając się szeroko.

-Dobrze. Możemy spróbować, ale jeśli Mnie zranisz…

Stefa nie pozwala Ci dokończyć swojego, jednostronnego monologu, zamykając twoje usta, pocałunkiem. Odwzajemniasz pieszczotę, czując się szczęśliwą, tak jak sprzed kilku lat.

~*~

-Jeśli nie będziesz gotowa za pięć minut, spóźnimy się.

Z twojej sypialni dociera zdenerwowany głos Stefana. Uśmiechasz się, poprawiając dłonią kosmyki włosów, które wyswabadzają się spod niedbałego koka, cicho pojękując z irytacją.

-Idę, już idę.

Krzyczysz, zabierając z swojego biurka potrzebne zeszyty , bezwładnie wrzucając je do torby. Opuszczasz swój pokój ciężko oddychając, zbiegasz po schodach, uśmiechając się przepraszająco w stronę chłopaka. Puszczasz Mu przelotnego całusa, żegnając się ze swoją rodzicielką w przejściu.

-Co mamy pierwsze?

Rzucasz nerwowo, zapinając pasy bezpieczeństwa, spoglądając katem oka na Stefana, który ruszał z piskiem opon.

-Matematyka i chyba nie muszę Ci mówić, co czeka Nas za spóźnienie.

Krzywisz się, kręcąc głową tak, aby pozbyć się wszystkich myśli, które uciekają w stronę matematyczki. Kobiety nieobliczalnej, ale co się dziwić, zawodu przypadkowo sobie nie wybrała. Wzdychasz ciężko, a twoje ciało coraz bardziej wciska się w fotel.

-Uważaj.

Syczysz przez zaciśnięte zęby, osuwając się niemal na samą posadzkę. Kraft spogląda na Ciebie z paniką w oczach, a wskazówka na liczniku mimowolnie kieruje się ku dołowi. Wypuszczasz z ust powietrze, a ciężki kamień spada Ci z serca.

-A na grobie wyryte: zginęli, bo spieszyli się na lekcje , durnej matematyki.

Syczysz, na co chłopak cichu się podśmiewuje, a Ty posyłasz Mu mordercze spojrzenie, które łagodnieje , gdy tylko, znajdujecie się pod szkołą. Zabierasz swoja torbę i biegniesz w stronę budynku, z lekkością kierując się po korytarzu, gdy dopiero do twoich uszu dociera dźwięk dzwonka.

-Nigdy nie  sądziłam, że go polubię.

Szepczesz, łapczywie pochłaniając powietrze, cudem wślizgując się przed kobietą do sali. Uśmiechasz się w stronę Sophie, przy której zajmujesz swoje miejsce.

-Myślałam, że nie zdążycie.

Wzruszasz  ramionami, kiwnięciem głowy pokazując na Krafta, który zdawał się z uwagą wsłuchiwać w słowa nauczycielki.

-Mógł Nas zabić…

Szepczesz, wywracając teatralnie oczami, układając podręczniki na skraju blatu ławki. Wzrokiem wpatrujesz się w sylwetkę kobiety, wracając wspomnieniami do wydarzeń sprzed dni. Dni, które spędziłaś w szwedzkim szpitalu. Chwile, które pozwoliły zrozumieć, co jest ważne w życiu. Wzdychasz ciężko, a spojrzenie mimowolnie ucieka w kierunku Krafta, który ze znudzeniem przytakuje głową, aby nauczycielka zbytnio nie wgłębiała się w tajniki Jego nie uwagi.  

Dzwonek pozwala Ci w spokoju opuścić klasę i tak siedem razy, by w spokoju móc wrócić po ciężkim dni do domu. Pokoju, w którym rzucasz się bezwładnie na swoje łózko, wtulając twarz w chłodną pościel, oddając się z niechęcią w ramiona Morfeusza, w myślach mając jutrzejsza kartkówkę z niemieckiego.

~*~

Po godzinie otwierasz ociężałe powieki, wodząc zasapanym wzrokiem po topiącej się w mroku sypialni. Wzdychasz ciężko, gdy zegarek pokazuje późną godzinę, aż nagły strach zamienia się z nim miejsce. Bierzesz głęboki oddech, zbiegając niczym oparzona z łóżka, o mało co nie potykają się o własne nogi. Zapominasz całkowicie o sprawdzianie z  języka, przeklinając się w duchu. Drzemka zbyt mocno wymknęła się spod kontroli.

Stoisz oparta o kuchenny blat, czekając aż woda na herbatę się zagotuje. Aż nieprzyjemny pisk rozejdzie się po pomieszczeniu, a Ty znów skrzywisz się z bólu. Jakie to przewidywalne. Wzdychasz zrezygnowana , uderzając nerwowo ołówkiem o dolną wargę, próbując zrozumieć ostatnią z formułek.

Dźwięk. Przełykasz ślinę, przekręcając kurek kuchenki, zabierając z palnika czajnik. Pragniesz jak najszybciej zatopić zaschnięte wargi w ciepłej cieczy, by chodź na moment odizolować się. Pojawić we własnym świecie, w którym nie ma tylu problemów.

Po raz pierwszy od powrotu z Norwegii. Od czasu gdy uciekłaś, aby zapomnieć, znów wracasz do tego wspomnieniami. Znów zamglonym wzrokiem widzisz twarzyczkę Kjersti, którą trzymasz w ramionach. Uśmiechasz się mimowolnie, czując na ramieniu ciężar Jej główki, gdy pogłębiała się we śnie. Gdy oczka zamykały się by oddać  ukojeniu.

Oblizujesz nerwowo wargi, czując jak do oczu napływają łzy. Byłaś młoda. Bardzo młoda, gdy lekarze powiedzieli Ci diagnozę, której się nie spodziewałaś. Twoje najśmielsze myśli nie uciekły ku temu tematowi. Może po prostu się bały. Może. Ale dzisiaj masz już to za sobą, chociaż ta mała dziewczyna, na zawsze będzie w twoim sercu, pamięci i życiu. Mimo , że chciałabyś uciec jak najdalej.  Majorka, Japonia czy Afryka, Ona zawsze będzie częścią twojego serca i czas, aby sobie to uświadomić.

Wzdychasz ciężko, kiwając bezwładnie głową. Po raz pierwszy szczerze się przyznajesz. Nie przed Innymi, a sobą. Uśmiechasz się dumnie, wracając do nauki.  

~*~

-Dlaczego nie jesteś jeszcze gotowa?

Marszczysz brwi, przepuszczając z zaskoczeniem chłopaka w drzwiach. Zatrzaskujesz drzwi, odwracając się do Niego przodem, dopiero dostrzegając eleganckie ubranie.

-Stefan?

Rzucasz, dusząc się ze śmiechu. Taki wygląd chłopaka był dla Ciebie niemal obcy. Nie , on był obcy.

-Kim jesteś i co zrobiłeś z moim chłopakiem od dresów i podkoszulków?

Pytasz z rozbawieniem, wtulając się w Jego bok, przelotnie całując w policzek. Chłopak uśmiecha się do Ciebie, ale po chwili odsuwa się na nieznaczną odległość, uważnie przyglądając.

-Zapomniałaś, prawda?

Wychrypuje, ciężko wzdychając , dłonią nerwowo przeczesując przydługawe kosmyki włosów. Marszczysz brwi, wertując w myślach swój kalendarzyk , w którym dzisiejszy dzień wielkimi literami zapisywał się WOLNE.

-O czym?

Pytasz spokojnie, uciekając wzrokiem w bok, wypuszczając z ust sporą dawkę powietrza. Brunet nerwowo zaciska w swoim dłoniach fragment garnituru, unosząc pytająco brwi. Wzruszasz ramionami, kręcąc głową, gdy wciąż nie wiesz o co chodzi.

-Bal, In. Impreza.

Teraz już wiesz. Wzdychasz ciężko, mając ochotę uderzyć się otwartą dłonią.

-Przepraszam.

Szepczesz, układając swoje dłonie po obu stronach bioder chłopaka, całując przelotnie w kąciki ust, które upadały niebezpiecznie nisko.

-Przepraszam.

Szepczesz ponownie, wtulając swoją twarz w Jego szyję, całując w delikatną skórę, na której pojawiły się oznaki chłodu. Uśmiechasz się dumnie, wodząc czubkiem nosa w tam i na zad czując jak Stefan nerwowo się porusza.

-Nie pogrywaj sobie ze Mną.

Syczy, na co Ty odsuwasz się od Niego, wzruszając bezwładnie ramionami.

-Daj Mi 30 minut, to powinnam się jakoś przywołać do porządku.

Krzyczysz już ze szczytów schodów, po chwili zatrzaskując się w łazience.

Od autorki:

Sezon już się skończył, a Mi coraz gorzej pisze się tą historie. Zakończenie wątpię, aby było szczęśliwe. Eh, przepraszam.