rozdział piętnasty ; znam Go dość dobrze, aż za dobrze.

Nieprzyjemny chłód przeszywa całe , twoje cało na wskroś, powodując, że całe drży, a twoje dłonie odruchowo pocierają ramiona. Ociężałe powieki delikatnie się otwierają, ale pod wpływem zbyt rażącego światła, spowrotem się zatrzaskują. Jęczysz z niezadowoleniem, nerwowo się poruszając, a zbyt długie paznokcie rąk, wbijają się w delikatną skórę dłoni.

-Ingrid!

Przełykasz z trudem ślinę, głowę odwracając w kierunku, z którego dociera głos. Ciepły, męski głos, który otula twoją głowę, która mimowolnie pulsuje z bólu.

-Bałem się o Ciebie.

Szepcze, a Ty czujesz ciepłe usta na swojej skórze. Marszczysz brwi, przygryzając dolny płatek wargi.

-A Ja o Ciebie.

Wychrypujesz słabym głosem, dłonią gładząc policzki chłopaka. Stefan spogląda na Ciebie zamglonym spojrzeniem, niedowierzając, że się obudziłaś. Blady uśmiech błądzi po Jego wargach.

-Proszę, już nie rób tego nigdy.

Szepcze, przyglądając Ci się z troską. Uśmiechasz się łagodnie, kiwając głową. Przez chwilę jesteście jeszcze sami, ponieważ po chwili do pomieszczenia wpadają rodzice, Sophie i para lekarzy, którzy zadają dość błahe pytania .Krzywisz się , nerwowo się Im przyglądając. Teraz tak naprawdę zaczynasz doceniać ciszę i spokój.

~*~

Leżysz spokojnie na szpitalnym łóżku , ze znudzeniem wpatrując się w kolejną ze scen brazylijskiej telenoweli. Krzywisz się, przeskakując na kolejny kanał, tym razem natrafiając na badziewną teleturniej, ale jednak wolisz to od banalnego romansidła.

Pukanie do drzwi, wybudza Cię z zamyślenia. Tępo wpatrujesz się w drzwi, szepcząc ciche proszę. Nie oczekujesz żadnego gościa. Rodzice pewnie już dawno są w hotelu, Sophie i Stefan też, więc scenariusz na teoretycznego gościa się kończy. Wzdychasz zrezygnowana, podnosząc wzrok. Zastygasz w bezruchu , tępo wpatrując się w znajomą sylwetkę, która maluje się w pół mroku. Z trudem przełykasz ślinę.

-To Ty.

Wychrypujesz na jednym wdechu, kręcąc przecząco głową, a w kącikach łez gromadzą się słonawe łzy. Chłopak wpatruje się w Ciebie z troską, starając się wzrokiem jakby Cię uspokoić, ale to jeszcze mocniej powoduje narastające poczucie irytacji.

-Wyjdź.

Syczysz przez szczelnie zaciśnięte usta, wskazując na przeszklone drzwi.

-Wynoś się, słyszysz?

Twój krzyk bezwładnie odbija się od ścian pomieszczenia, a po bladych, zapadających się policzkach , spływają pojedyncze łzy. Johann obserwuje Cię przez dłuższą chwilę, zajmując miejsce na przeciwległym fotelu. Uśmiechasz się drwiąco, odwracając zaszklony wzrok.

-Przepraszam.

Szepcze, na co spoglądasz na Niego z niedowierzaniem. Nie wierzysz w słowa, które przedzierają się brutalnie przez panującą między Wami ciszę, zakłócając pikanie przypiętej do twojej dłoni aparatury. Tak bardzo się zawiodłaś. Na Nim, na sobie, na całym swoim życiu. Tak wiele sobie obiecywałaś, a los pokazał Ci, że nie warto. Oblizujesz nerwowo wargi, spoglądając na Niego załzawionym spojrzeniem.

-In, nie zasłużyłem na żadną z twoich łez.

Uśmiechasz się drwiąco, wzruszając bezwładnie ramionami .Drżącymi dłońmi otulasz przedramię, tępo wpatrując się w pustą przestrzeń zza oknem.

-Co miałbym zrobić, żebyś Mi wybaczyła?

Szepcze, a twoje ciało drży, gdy analizuje nie zbyt potężną odległość, która Was dzieli. Malinowe wargi rozchylają się pod wpływem Jego, ciepłego oddechu, a serce przyspiesza swoją pracę. Oddech staje się coraz płytszy i z trudem przedziera się przez całą swoją drogę.

-Odejść.

Wychrypujesz, hardo wpatrując się w Jego tęczówki, w których kołatają się sprzeczne uczucia. Przekrzywiasz delikatnie głowę, przymykając powieki, nie będąc już tak pewną czy właśnie tego kroku od Niego oczekujesz. Bierzesz głęboki oddech.

-Chcę, żebyś była szczęśliwa, ale Stefan…znam Go dość dobrze, aż za dobrze.

Marszczysz brwi, bacznie się Mu przyglądając, na co wargi wyginają się w krzywym uśmiechu.

-Po co Mi to mówisz? Skąd mam wiedzieć, że to prawda?

Wychrypujesz, na co On oddala się od Ciebie, wzruszając ramionami.

-Proszę tylko, abyś uważała. Czasami ludzie nie są tacy, jakimi sobie ich wyobrażamy.

Podchodzi do Ciebie, składając przelotny pocałunek na twoim policzku, odchodzi pozostawiając Cię z burzą myśli. Wciąż nie wiesz o co Mu chodziło. Co chciał powiedzieć przez te słowa, ale wtedy jakby na zawołanie powracasz do burzliwej przeszłości. Sama nawet nie wiesz, kiedy zasypiasz.

~*~

Po kilku dniowej obserwacji możesz wrócić do domu. Do Austrii, za którą bądź co bądź zaczynałaś tęsknić.

Mimo powrotu twoje myśli wciąż zaprzątały słowa Johanna, a ich sens tak trudno było Mi odnaleźć. Wzdychasz zrezygnowana, spoglądając przez niewielkie okienko, które okazywało skrawek powierzchni Ziemi. Uśmiechasz się, opierając głową o fotel, przymykając oczy, zatracając się równocześnie w słowach piosenki.

Po kilkugodzinnym locie jesteście na miejscu, za co bardzo dziękujesz. Chcesz jak najszybciej zaszyć się w swojej sypialni, w swoim łóżku i pościeli.

Niczym oparzona wyskakujesz z samochodu, porywając wyłącznie swój poręczny bagaż. Jesteś bardzo zmęczona. Ostatnie dni dość potężne piętno wypaliły na Tobie.

-In, ktoś do Ciebie.

Słyszysz za sobą głos rodzicielki, obracając się swobodnie na pięcie, tępo wpatrując w pół mrok panujący na ganku. Mrużysz oczy, dopiero po chwili dostrzegać znajome oczy, sylwetkę i usta. Usta, na których nie tkwił nawet gram uśmiechu. 

            Od autorki:

            Czas tej historii chyba upływa końca. Przewiduje kilka rozdziałów i koniec, zbyt wiele wyobrażałam sobie co do niej. Wybaczcie.